ای یار من، ای یار من، تیمار من مه پاره ام
گنجینه اسرار من، باز آ به این کاشانه ام
ای مونس شبهای من، ای قصۀ غم های من
آمال رؤیاهای من، تنها توئی افسانه ام
ای چشم خون ای چشم خون، بر گونه ام اشکت نگون
از روزگار بدشگون، گشتم زبون، بیچاره ام
بی آبرویم کرده ای، از چشمه دورم کرده ای
هم آب جویم کرده ای، اما شکایت کرده ام؟
ما را ز پیش خود مران، چون می روی؟ قدری بمان
باز آ به تن، باز آ چو جان، در قلب من، در خانه ام
هم غایبی در ظاهرم، هم حاضری در باطنم
هم من توئی، هم تو منم، بی تو ز خود بیگانه ام
گه وعدۀ فردا دهی، گه قول دیدارم دهی
پس چون مرا تنها نهی؟ از کار تو درمانده ام
هم اولی هم آخرم، هم مجرمی هم داورم
بر لطف و قهرت حاضرم، لطفی بکن دیوانه ام
یکدم مرا آواز گو، یک نکته بر همراز گو
نجوای عشقم بازگو، آرام و سر در شانه ام
دستان تو چون حلقه ای، زلفان تو چون پرده ای
بگشاده لب از خنده ای، مفتون تو فتانه ام
باز آ پری سا هر زمان، جامی بده جان می ستان
خاموش و آرامم بخوان، شمع تو را پروانه ام

سرودهْ مجتبي عندليب

بی عشق تو معشوق من، عاشق نیم جز در سخن
شوری به جان من فکن، درده ندا آماده ام
ما را تو شیدا کرده ای، مثل زلیخا کرده ای
القصه رسوا کرده ای، از یاد تو سرگشته ام
بس کن دگر نارم مشو، در چشم من خارم مشو
بغض دل زارم مشو، از هجر تو وارفته ام
یک امشبی اغماض کن، در را برویم باز کن
هم عشوه و هم ناز کن، بیچاره و دیوانه ام
برق نگاه من توئی، ورد زبان من توئی
شمع سرای من توئی، باز آ به این ویرانه ام
ای روی تو چون ماه من، ای کوی تو در راه من
ای خوی تو دلخواه من، مفتون تو مستانه ام

شعر از: مجتبي عندليب