قصّه ي تلخ يه معلول، قصّه ي سنگ و حبابه

چهره ي دردِ نداشتن، از پس رنگ و نقابه

قصّه ي مرغ نشسته، از غم بال شكسته
دل به نگاه تو بسته، ناظر اوج عقابه

حسّ قشنگ پريدن، تو دل و برق نگاشه
وقتي كه دست عزيزي، در پي لطف و ثوابه

خونه ي صبر و اميدش، روشن و گرم صداته
وقتي كه مهرِ محبت، بر سر و بومش بتابه

غنچه ي عزم و تلاشش، وا مي شه وقتي ببينه
گوشه ي چشمي هميشه، دل نگران و پر آبه

توضیحات تکمیلی

با عرض ارادت و احترام به تمام معلولان عزيز كه به هر دليل قسمتي از وجودشونو از دست دادند. مسلماً خيلي از اونها توانمندي ها و اراده اي دارند كه ما آدمهاي سالم نداريم. منظور من از سرودن اين ترانه، جلب ترحم و دلسوزي نيست، بلكه اميدوارم همه ما به معناي واقعي و در جاي خودش از اين عزيزان حمايت و به نيازها و خواسته هاشون توجه كنيم...

 

 

شعر از: مجتبي عندليب

"ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی"1

ز فراق چون ننالم؟ شده اين روز و حالم
كي رسد وقت زوالم؟ تا شوم ز تن رهائي

همه روز و شب نگاهم، به در و خبر بگيرم
به اميد آنكه يك دم، ز برابرم در آئي

ز غمت غمين و زارم، ز شب سياه هجرت
چو در اين سراي فاني، به عيادتم نيائي

به كجا روي تو آخر، ز چه رو نگوئي با من
خبر از كجا بگيرم، كه عزيز دل كجائي؟

بگو اي شكسته بالم، همه ي نگفته ها را
همه قصه ي وفا را، به ترنم نوائي

برو اي طلوع صادق، كه صداقتت فنا شد
دگر از محبت او، تو بريده و سوائي

1. "با تضميني از شاعر نامي عراقي"

سروده مجتبي عندليب

تو خورشيدي، تو مهتابي.......تو بر تشنه لبان آبي
تو ماه روشني نوري..........تو از هر ظلمتي دوري
تو شمع محفل مائي......كه مي تابي به هر جائي
تو پيماني، تو اميدي..........تو ماه من، تو ناهيدي
تو از غمخانه ي آهي........تو داغ سينه اي گاهي
تو در جمع مهان ماهي.....چه از آئينه مي خواهي
تو خورشيد مني يكدم...........بر آ از قله ي ماتم
تو را ناگفته مي خوانم.......تو را ننوشته مي دانم
تو را پيوسته مي جويم......تو را مستانه مي بويم
من از كار تو حيرانم...............من از نار تو ويرانم
كه سوزاندي دل زارم...........كه بنهادي دگر بارم
كه بردي از دل آرامم.............نبودي جز دلارامم
بيا تا دست هم گيريم..........بيا تا يار هم باشيم
بيا تا دست هم گيريم..........بيا تا يار هم باشيم...

شعر از: مجتبي عندليب

خداوندا چه ماه نیّری از بین ما رفت
عزیزی بی ریا ، بی ادعا از جمع ما رفت

زنی خوش مشرب و خوش چهره و دنیای اخلاق
زبحر عاشقان چون گوهری بهر جلا رفت

همه فکرش علاج مشکلات دیگران بود
همه عمرش به پای خدمت اهل صفا رفت

کلامش صادق و روشنگر راه جوانان
چو با ذکر خدا بهر نماز و کبریا رفت

به مهر مادری هر روز و شب جان و فدا گفت
فدا شد عاقبت ، تا آخرت پیش خدا رفت

شعر از: مجتبي عندليب

قلمي نيست كه تحرير كند احساسم
رنگرزي نيست كه نقشينه كند چون ياسم

يوسفي نيست كه تعبير كند رؤيايم
برهاند چو خودش از در اين دنيايم

فرصتي نيست كه با دوست بگويم دردم
تا ز آئينه ي چشمش چو غباري طردم

ياوري نيست كه انديشه كند درمانم
ببرد تا بر يار و بدهد سامانم

واژه ها گنگ و زبان الكن و منشي ناشي
جوهرش خشك و قلم كند و ورق چون كاشي

مرغ دل پر نكشد از سر باغ سخنم
تا نچيند گلِ شعري ز خراشِ كُهنم

تا به كي ناله كنم او كه ندارد خبرم
عندليبم بجز اين چاره، نباشد هنرم

سروده مجتبي عندليب- مهر ماه 91